Brokopondo, dag 2

Dag 2, Brokopondomeer.
Heerlijk wakker worden met diverse dierengeluiden om ons heen. De meeste van ons hebben heerlijk geslapen, echter er waren ook personen die vanwege de dierengeluiden niet konden slapen. Die zagen s nachts nog de kikkers, sprinkhanen en ander gespuis in hun slaapvertrek. Tja, je bent een natuurmens of niet. Brett is halverwege de nacht uit zijn hangmat gekropen en bij zijn oma in het bovenste stapelbed gaan liggen, dat zal ook geen Steve Irwin worden. Het kampvuurtje van Tedi smeulde nog een beetje na. Een voor een kwamen we uit onze slaapvertrekken voor het ontbijt. Toch wel vreemd dat je een broodje hagelslag staat klaar te maken, buiten, met voor je de apen in de bomen. Als ze maar daar blijven en niet bij onze ontbijttafel, trouwens ze lusten toch geen vlokken! Of wel? Rond 11 uur zijn we, maar 3 minuten te laat, EEN RECORD!!! vertrokken voor onze nieuwe onderneming, klimmen vanaf de Brokopondoberg richting de watervallen.
We hebben 2 ruime 7 persoons toyota’s, echter voor deze autorit naar boven, heb je minstens een Jeep of ander 4 wheel drive nodig. We kwamen honderden hobbels, gaten, scheuren, boomstammen, takken, afgrond links, afgrond rechts tegen, wat de rit naar boven toch wel enigszins spectaculair maakte. De chauffeur en de bijrijder zaten met hun neus op het dashboard om alle obstakels te vermijden, toen we opeens een bordje RECEPTIE zagen. Eindelijk kwamen we bij een klein houten restaurantje aan, die gerund werd door Roti, een vriend van Jacintha’s familie. Het was een hartelijk welkom, en we kregen allen een kopje koffie aangeboden. Nadat we bij waren gekomen van onze levensgevaarlijke autorit, kochten we wat water en overig voedsel (ze hadden alleen twixen en marsen, ook goed!) en bereiden ons voor op de tocht richting de Leo watervallen. Jeweetwel, Queen B en baby J, bleven achter bij dhr. Roti, de klim naar benee was voor hen te heftig. Wij hebben echter dinges bij ons, die weigerde achter te blijven, en gewapend met hartpillen, pompje en overige medische hulpmiddelen met ons mee vertrok. De klim naar beneden was niet voor watjes, zelfs de meest ervaren klimmers (professionele klimmers zoals die van de Kilimanjaro en de Mount Everest, komen hier om te oefenen). Dat wij met dinges geoefend hebben op de koepelduinen en de Friese Wei, was een lachertje. De 1e honderd meter ging nog wel, echter daarna zagen we de eerste obstakels reeds verschijnen. Voorzichtig schuifelend, voetje voor voetje, liepen we over een boomstam, die over een kolkende rivier lag, namen we dinges mee op sleeptouw naar de overkant. Phoe, dat was hindernis nr.1. Daarna volgde vele andere gevaarlijke barrières. Hangend aan een liaan, duwde we dinges over het ravijn (niet naar beneden kijken Moe!) Door een labyrint van wortels, boomstammen daalde we in de rimboe af naar beneden. We vonden een wandelstok onderweg die dinges ondersteunde in haar tocht naar onder. Een tocht van 3 kwartier werd door het tempo, de vele rustpauzes, ruim 1,5 uur. Onderweg werden we door vele toeristen aangemoedigd. Goed hoor Oma! Wat een prestatie! Het is de moeite waard. De laatste 50 meter werd erg problematisch omdat het een steile helling van de hoogste categorie was, die zonder touw, trap of ander hulpmiddel genomen moest worden. We hoorden de kinderen al gillen van de lach, die zaten al een half uur onder de waterval. Het water hoorde we ook al kletteren, echter we zagen nog niets. Nog even volhouden dinges, we zijn er bijna!. Gered door haar sogneursploeg kwamen we juichend aan bij de waterval. He he, we zijn er, wat een schitterend plaatje is dit. De kinderen stonden in hun zwemkleding onder de waterval en hadden de grootste pret. Nu wij nog!. Dinges was afgepeigerd en kon helaas het laatste stukje naar de waterval niet overbruggen. Dit was een te glibberig en nog steiler, en we besloten dat het niet verantwoord was om Dinges onder de waterval te huisvesten. Ook vanwege onze afweging, kan hier een helikopter landen, hoe krijgen we een brancard naar beneden en dan weer naar boven, werd Dinges op een rots gestationeerd en kon de sogneursploeg hun verdiende duik onder de waterval opstrijken. Ik zelf nam niet eens de moeite om mijn zwemkledij aan te trekken, ik ga er wel onder in mn ondergoed (tis wel niet zo leuk voor het plaatje, maar ik zal u de foto’s besparen). Wat een heerlijk gevoel, wat een koel water, om hier in de diepste van de jungle, ver in de rimboe, onder een fantastische waterval te staan. Joehoe!!! Dit nemen ze ons niet meer af, dit is een herinnering voor altijd. Wat een ervaring. We bedanken regelmatig professor Barabas, dat hij een relatie heeft aangeknoopt met onze Surinaamse schone Queen B. Anders hadden wij hier nu niet gezeten met z’n allen. Voor het zelfde geld dat hij een relatie aangegaan met een Friese dame, dan hadden we nu in een sloepje over de Friese wateren gevaren (ook niet verkeerd, overigens). Nadat iedereen was uitgepoedeld en aangekleed kon de barre terugreis weer beginnen. Omlaag van de berg, gaat makkelijker dan omhoog op de berg. Daar was de sogneursploeg zich welbewust van. Gewapend met 2 stokken, 1 om Dinges voor te trekken de berg op, en 1 stok voor eigen ondersteuning + een sjaal, vastgebonden aan haar arm om haar tegen te houden als er we een steile helling af moesten gaan, begonnen we de helse excursie terug naar boven. We moesten wel voortmaken vertelde professor Barabas, want als de duisternis zijn intrede doet in de jungle, is er geen weg meer terug. Hier geen wegwijzers of lantaarnpalen. Overnachten in jungle is geen optie. Om de 50 meter hielden we een rust- en drinkpauze. Naar mate de reis vorderde werden de pauzes om de 20 meter gehouden en op het laatst om de 10 meter. Dinges kwam niet meer vooruit, en de sogneursploeg ging in overleg, laten we dinges hierachter, kiezen we voor ons zelf? De meeste stemmen gelden, we nemen dinges mee naar boven. Tenslotte wilde we wel op de Koninginneweg 45 een bakkie blijven doen! Proffesor B. rende als een jonge hinde de berg op om alvast de auto te halen. Op het laatste stukje zouden we dinges met de auto vervoeren, indien mogelijk horizontaal. Onder luid applaus werd dinges door andere toeristen ingehaald, alsof we de Alp Du S hadden beklommen. Toen we de auto zagen staan, riepen we; kom op een sprintje en stel je niet zo aan! Moe maar voldaan nam dinges plaats in de auto en reden we richting het restaurant, alwaar ons wederom een portie bami met kip opwachten. Dat kon ons niet schelen, we waren uitgehongerd. Bovenop de berg hebben we dinges eerst aan een medische check/test onderworpen, voordat we de autorit weer naar beneden gingen maken. Hoeveel vingers steek ik op, steek je tong eens uit, zeg s AAAA… alles in orde. Nog snel gekeken bij het uitzichtpunt, welke uitkeek over het Brokopondomeer. We zagen de regen aankomen en maakte ons snel uit de voeten, voordat de weg zal wegspoelen, rijden…..!! Aangekomen bij het resort gingen we met zn allen door de wasstraat en na een broodje, en wat knakworsten en marshmallows boven het kampvuur te hebben gebakken uitgeput naar bed.
Midden in de nacht werden we opgeschrikt door een luide knal op het terras, was het een panter, een brulaap die de stoelen omver gooide, apen die op zoek waren naar de hagelslag?, nee het was professor B, die samen met Noah, uit de hangmat viel, het touwtje was gebroken. Nadat de slaapplekken opnieuw werden verdeeld, kon iedereen weer terug naar bed. Wat een dag, wat een onderneming, wat staat ons nog meer te wachten?