Even denken hoor wanneer het laatste verslag is geschreven. Je raakt in Suriname al snel de datum en tijd kwijt, zeker als je geen werk en andere afspraken heb om na te komen. Oh ja, we zouden naar de Republiek gaan. Een gebied waar de Surinaamse Waterleiding maatschappij het voor het zeggen heeft, de SWM. Zij hebben op hun terrein een aantal woningen staan die vroeger gebruikt werden door hun personeelsleden, de directeur en ingenieurs dan. Deze woningen worden nu niet meer bewoond maar kunnen nu gehuurd worden door hun personeelsleden. Aangezien professor B hier zijn contacten heeft, konden wij in 1 van de vakantiewoningen terecht voor 2 nachten. Gepakt en gezakt, auto’s vol met, uiteraard veel eten, zwemspullen, kleding, waterpistolen, pampers voor baby J, gingen we op weg naar de Republiek. De start van de rit was zoals gewoonlijk chaotisch, eer we met z’n allen in de auto was het half 3, we mochten om 2 uur inchecken! Afijn, dit is Suriname, afspraken worden hier altijd gewijzigd (zal vreemd zijn als je een afspraak maakt, en die afspraak is nog exact hetzelfde als hoe de afspraak afgesproken was!) We zijn er al aan gewend. Bij de Republiek aangekomen, zagen we 2 giga luxe woningen, wouw wat een vakantiehuis is dit. Hier kunnen wel 30 mensen in vertoeven, met slaapkamers zo groot als mijn huiskamer. Helaas deze woningen waren al verhuurd, wij werden doorverwezen naar een van de kleinere woning en verder op het terrein. Deze paalwoning, had boven 3 kleine slaapkamers, een woning/keuken en een douche/toilet. De totale oppervlakte was ongeveer onze huiskamer is ons vakantiewoning in Paramaribo. Aangezien we met z’n 13en in dit huis moesten verblijven, vertrokken al diverse gezichten ietwat van onze bruine kleur. Jeweetwel en dinges zaten onder het huis te wachten, totdat de overige die zich naar boven waagde, verslag kwam uitbrengen. Onder het huis was het redelijk koel, boven in het huis waren tropische temperaturen vastgesteld. Nu zitten wij in de tropen, ik weet wel we mogen niet zeuren, maar het zal toch prettig zijn als in je slaapvertrek cq woonkamer toch ietwat van verkoeling aanwezig is. In de vorm van een airco, waaier, vinnen of iets anders van luchtverplaatsing. Nadat we voorzichtig Jeweetwel en Dinges hadden geïnformeerd over de situatie boven hun hoofd (valt best wel mee, we hebben Matapica overleefd, dit is luxe), haalde we alle koffers, eten, pampers, baby J. en overig aanwezig spullen de twee trappen op naar boven.
De groep was inmiddels verdeeld opgesteld, de ene helft stond onder het huis zich om te kleden om in de Colakreek te springen, de andere helft ging na bezichtiging van de woning in spoedberaad mbt de situatie cq leefomgeving van onze huidige aangetroffen residentie.
Van de beraadslaging heb ik niet veel meegekregen, ik lag al met mn zitvlak in de zwarte Colakreek. De Colakreek heeft zijn naam te danken aan he donkerbruine kreekwater dat lijkt op Cola. Vandaar de benaming Colakreek. Hoewel het water diepdonkerbruin is, heeft dat niets te maken met kwaliteit ervan. De bruine kleur ontstaat door vallende bladeren en dit proces houd de zuurgraad van het water constant waardoor het veilig zwemwater is. Vanzelfsprekend voelde ik direct curieuze waterbewoners rondom mijn benen krioelen, maar deze probeerde ik te negeren. Wat een paradijselijk water is dit, en volgens mij is mijn huidje ook stukken zachter geworden! We zijn overigens niet bij de Colakreek attractiepark (die heb je namelijk ook met glijbanen etc.) want dit is zo veel leuker. De hele kreek voor ons alleen! Na een uur samen met de kids en Dinges en andere vreemdelingen onder het water, te hebben gezwommen, ons aangekleed en richting ons verblijf om van de participanten van het overleg het resultaat van deze bijeenkomst aan te horen. Het hoge woord was eruit, we gaan terug naar huis. In rap tempo werden alle koffers, etenswaren, pampers, overige spullen naar beneden gegooid, baby J, en Jeweetwel van de trap af naar beneden begeleid, de Colakreekers nog snel de douche in (de douche was super, SWM he), en met natte haren de auto in op weg naar huis. Nou hebben jullie wellicht wel de rapheid van de familie gelezen mbt het afreizen van A naar B deze weken, maar dit sloeg alles. Binnen 10 minuten waren personen en bagage ingeladen en on the move! Gelukkig voor de familie Groen konden zij in augustus een van de grote vakantiewoningen huren, zodat de hele surinaamse familie er nu ook bij kon.
Op weg naar huis, we waren uitgehongerd, een Subweetje en een Mekje gehaald voor de kids en naar huis, alweer we nogmaals alle koffers, etenswaren, overige spullen en baby J uit de auto sjorden. Dit was de laatste keer dat ergens anders zouden overnachten, dus het inpakken de volgende keer zal voor de terugreis naar Amsterdam zijn.
De volgende morgen heeft Jeweetwel, Blondie en Baby J. de koffers opnieuw in de auto geladen en zijn door ons naar het vliegveld gebracht, alwaar we afscheid namen van deze twee ongelofelijk leuke vakantieweken. Wij zijn volgende week zaterdag aan de beurt, maar we mogen nog 1 week extra genieten van dit mooie land en haar inwoners.
Zondag, na de kerkdienst, zijn we door broer/dominee/ome Michael meegenomen naar de Oase. Dit resort cq zwembad cq sportcentrum cq welnesscentrum was alleen voor leden en hun introducees. Nu had Michael er 10 bij zich, maar dat was geen probleem, als we maar 20 SRD betaalde, ook geen probleem. Het was hier mieters, hemels, zalig, geweldig. Alles was aanwezig, lekker ligbedden (waar geen handdoeken op lagen) een zwembad voor de kleintjes en de grote!
Bij de Oase hebben we ongeveer 4 uur gelegen, gezwommen, gegeten, genieten, gevoetbald, gedouched etc.. totdat het donker werd en we richting huis gingen. Hier komen we zeker weer terug.
Zeker omdat we nu niet naar Whitebeach gaan, daar zijn namelijk een paar pirania’s door de netten heen gebroken/gezwommen. Deze netten hingen daar in het wat om de zwemmers veilig te laten zwemmen. Nou laat ons maar naar de Oase gaan (ze hebben daar trouwens ook bitterballen, goh wat Nederlands zeg!).
Maandag is hier in Suriname een feestdag, einde van de Ramadan, dus alle winkels zijn dicht (behalve de chinese supermarkten) dus zijn de kids naar de plaatselijke Zoo gegaan, en wij op zoek naar de garnalenkotter van PP, die we overigens niet konden vinden. Op de terugweg lunchen bij Het Vat.
Thuis aangekomen kwam dan toch eindelijk die beloofde regenbui, snel de auto in de sop gezet en laat maar komen dat water. Dat duurt hier maar 10 minuten en dan schijnt de zon weer.
In die 10 minuten heeft Queen B en de kids zich in de regen kunnen wassen (zie plaatje), moet je in Nederland niet doen, alhoewel met de regen die de afgelopen dagen is gevallen, zou dat nog niet eens zo’n gek idee zijn geweest.