De laatste loodjes

Deze week is een week van rust, relaxen en genieten van onze laatste dagen in Paramaribo.
Dinsdag zijn we op weg naar Lelydorp gegaan, op zoek naar de vlindertuin. Een leuk weetje, Lelydorp, de hoofdplaats van het district Wanica, is vernoemd naar Cornelis Lely, die gouverneur was in de jaren 20 in Suriname, en waterbouwkundige. Dezelfde meneer Lely heeft ook de afsluiting van de Zuiderzee ontworpen, waarop deze in 1932 door de Afsluitdijk definitief werd afgesloten en het IJsselmeer ontstond, en hij had nog veel meer op zn geweten, bijvoorbeeld de Zuiderzeewet.
Op weg naar de vlindertuin, bij de plaatselijke Chinese supermarkt, wat opblaasbanden en ligbedjes voor in het zwembad gekocht. Tevens een roze hangmat voor moi en een blauwe voor Dinges aangeschaft! Deze is zo leuk (we hebben inmiddels 3 hangmatten) dat Dinges er op weg naar de Zanderij ook nog eentje gaat halen.
De vlindertuin (Neotropical Butterfly Park) zo gevonden, tegenover het politiestation linksaf, de kids uitgeladen en op naar de entree. Binnen ontvingen we een rondleiding van de gids door het bos, vlindertuin, kwekerij en insectenmuseum. Tientallen bontgekleurde vlinders fladderen rond je hoofd en je moet uitkijken waar je je voeten neerzet, omdat je er snel op gaat staan. Vlinders van ei, rups, pop, tot vlinder, werd ruim besproken en laten zien. De jongens mochten de rupsen voorzichtig vasthouden en genoten van het insectengekriebel.
In de kwekerijen werden schildpadden, slangen en vlinders gekweekt voor de export en verzonden naar alle uithoeken van de wereld. Na een bloedhete rondleidingen, zijn we richting Lelydorp gegaan en de lekkerste bakabana’s van Suriname gegeten, heerlijk. Ze waren zo lekker en zo goedkoop, dat we nog een portie bestelden, jammie!!
Bij thuiskomst zouden we naar de film gaan, echter de desbetreffende film draaide niet meer, dus bleven we maar thuis chillen. Voor het diner gingen we richting de waterkant, naar Het Vat. Een echte aanrader voor als je alle bami, kip etc ff zat bent. Hier hebben ze gewoon pasta, kipsate, ceasarsalade etc.. Helaas voor mijn diëtiste, ik geloof niet dat ze ons blog leest, een lekkere sorbet besteld en mn vingers afgelikt tot het laatste druppeltje ijs…

Woensdag stond gepland als relax dag aan het zwembad. Echter kon dinges haar badpak niet meer vinden. Op weg naar het zwembad een lokale Chinese Hema ingegaan, en op zoek naar een badpak. Ze hadden hier veel goedkope kleding, en maar 1 rekje met badkleding. Van dit rekje kwam maar 1 exemplaar een beetje in de buurt van wat Dinges aan zal kunnen. Het broekje kon ze wel aan, het topje was ietwat bloot. Lopend door deze winkel, kwamen we de jurk tegen die Dinges al de hele week aanheeft. Een witte jurk met paars, blauwe bloemen. Een gezellige jurk, katoen, ruimzittend, heerlijk voor in deze tropische temperaturen. Nu hebben we al de afgelopen week vreemde blikken gekregen richting Dinges, mensen die omkeken, bestuurders uit auto’s die hun nek omdraaiden etc. Nou dachten wij dat mensen ons aanstaarden omdat we zo’n vreemd uitziende familie zijn, of dat we van die mooie kinderen bij ons hebben, blank, mokka en chocola. Dit was echter niet het geval. Ineens viel het kwartje toen ik voor het kledingrek stond waarin ook Dinges haar jurk hing. Deze jurk hing tussen alle andere nachtjaponnen en slaapgewaden. Het blijkt dat Dinges nu al die tijd al buiten op straat, ’s avonds bij het diner in het restaurant, in de winkels, afijn overal in haar nachtjapon liep.
Gierend vertelde ik haar mijn bevindingen, desalniettemin verblikte ze of verbloosde ze niet. ; Ze kennen mij hier toch niet” was haar antwoord.
Aangekomen in het zwembad ons in onze zwempakken gehesen, Dinges in een T-shirt en zwembroek, de rest in een gewone zwemkledij. Heerlijk, zalig, mieters aan het water gelegen, lekker gegeten (pannenkoekjes en pindasoep). Lambiek heeft nog een poging gewaagd om te sporten. De dag daarna was hij zo stijf als een plank (haha). De kids hebben gezwommen, gevoetbald, getafeltennist etc. Ze waren uitgeput. ’s Avonds zijn de dames naar een modiste gegaan. Surinaams voor kleermaakster. We hebben de stoffen, welke we gekocht hebben in Helmond bij firma Vlisco, meegenomen. Hiervoor gaat ze een aantal jurken, colberts en tassen maken. De jurken kosten schandalig 45 SRD. Dit is nog geen 10 euro, de colberts worden voor 25 SRD gemaakt, nog geen 5 euro. De kleermaakster nam onze maten op, niette een stukje stof op het schriftje bij de namen en had verder geen instructie nodig mbt het ontwerp van de jurken en colberts, ongelofelijk!! We gaan haar wat extra’s geven voor de moeite. We zijn allemaal zeer benieuwd hoe dit eruit gaan zien. Queen B zal de jurken meenemen naar Holland.
Donderdag de stad in voor onze laatste inkopen, wat slippers (ik hoop niet dat ik bij de douane wordt aangehouden) wat stranddoeken, souvenirtjes etc. Ook mn ring bij Dennis Lee gebracht, plaatselijke juwelier, die een steen plaatst, waar de andere steen verdwenen was. Uiteraard bij Krasnapolsky wat koffie genoten, met zn allen om nep Vans en weer terug naar huis.
In de avond een bioscoopje gepakt en onderweg naar huis aangehouden door de politie. Het blijkt dat je hier niet langer dan 2 weken mag rijden in een (huur)auto. Wat een onzin, ze verzinnen de regels waar je bij staat. Maar afijn, we mogen niet meer rijden in onze huurauto, dus deze maar de volgende ochtend teruggebracht.
Vrijdag de koffer alvast ingepakt en gewogen, en ’s middags op weg naar de stad voor mn ring en voor een BBQ bij de kerk. Bij de kerk aangekomen stond de Surinaamse familie al te wachten. De kinderen zochten elkaar direct op, en na een bord bami met kip (wat anders!) ontvangen te hebben, gingen ze kwekkend in een hoekje hun bbq-lunch/diner verorberen.
Terwijl er een hoos cq stortbui over de kerk heen trok, aten wij (Dinges, Lambiek, professor B en ikzelf) onder een partytent, die op straat stond, onze bami/kip lunch op. Daar ik nog wat jeuk had aan mn benen (je weet wel muggen enz) staken wij onze benen onder de partytent uit, in de regen, zodat deze heerlijk konden afkoelen. Dat schijnt als enige te werken hier in Suriname, koelte in de vorm van water of ijsblokjes. We hebben alles al geprobeerd om van de jeuk af te komen, een opsomming: afterbite (NL), jeuk/schimmelcreme van de surinaamse apotheek, tijgerbalsem (volgens de chinezen een wondermiddel), bladeren van de weetdenaamnietmeerBOOM die bij ons op het erf staat (het sap eruit knijpen en op je benen smeren) kokosolie met een wit goedje en gele poeder erin (het ruikt naar mottenballen) volgens de Hindoestaan op de markt het enige echte middel wat werkt! Gisteren kwam een van de Hilda’s langs (je hebt een korte en een lange Hilda, dit was de lange) en die vertelde dat Oloe Vera heel goed hielp. Laat dat nu net voorin onze tuin staan. Zo gezegd zo gedaan, wat takken geplukt en smeren maar. We smeerde onze benen in met smurrie, maar het maakt ons inmiddels niet meer uit wat we op de bulten smeren, als de jeuk maar ophoudt! We stonken onderwijl al naar tijgerbalsem, met een vleugje kokos en een sprankje Deet met een aroma van mottenballen, nou laat mij u vertellen, van alle bovenstaande aangedragen buitengewone, formidabele en soms krankzinnige oplossingen werkt koelte in de vorm van water/douche en ijsblokjes het beste. Ik snap niet dat de muskieten ons nog lusten! Dinges doucht 2x per nacht, omdat ze niet kan slapen van de jeuk. Hopelijk is dit in Holland over.
Met dat al, waren de kinderen al druk in conclaaf met Ome Michael en neef Nathaniel of een van hun 2en hun weer wilde introduceren bij de Oase (zwembad). Je komt hier namelijk alleen in met iemand die lid van de Oase is. Wij wachten rustig af. Het hoge woord was eruit, Koos moest de hele meute inclusief Nathaniel naar het zwembad brengen, Dinges ging op het laatste moment mee omdat de meute door een volwassene begeleid moest worden. Aangezien Nathaniel vanavond moest werken bij het Festival Suripop (kan ik helaas niet heen, uitverkocht!) kon hij niet bij de ploeg blijven. Queen B bleef achter met haar moeder bij de kerk, zodat wij plotsklaps voor het eerst in de vakantie samen waren. Daar namen we gelijk gebruik van, en namen afscheid van iedereen en liepen de stad in om mijn ring op te halen. Wat is deze mooi geworden (50 SRD), tis een koopje. Onderweg naar huis, sorry ik kon het niet laten, nog 2 paar slippers gekocht! De kids en dinges werden in de pickup van Michael vanuit het zwembad thuisgebracht. Alle kids zaten achterin het bakkie, dinges voorin. Er was nog een klein akkefietje mbt het niet kunnen vinden van de portemonnee van Koos, maar hier kijkt niemand meer van op, die komt wel boven water. Een groter mysterie is, waar zijn de nieuwe slippers van Lambiek gebleven, deze zijn na een halve dag zoeken nog niet terecht. Wellicht komen die na de vakantie wel opdagen.
Al met al een super laatste week geweest. We willen graag naar huis, maar laten hier onze surinaamse familie achter en dat is zwaar. De meeste van hun hebben wij in Nederland al leren kennen, de overige familieleden hier in Paramaribo. Het zijn allemaal, stuk voor stuk schatten van mensen. Brett ziet de nichtjes en neefjes van Noah, Joshua en Corryenne als zijn nichtjes en neefjes en zo wordt hij ook behandeld. Wij zijn tante Rina en Ome Ronald en Oma Atie. De Groen kids passen zich aan het surinaamse cultuur en mentaliteit aan, alsof ze hier al jaren wonen. Al met al gaan we met een familie rijker weer terug naar Nederland, waar onze nederlandse familie op ons wacht. Mo syi.